Bu yazımı özellikle kısa dönem askerlik yapacak kişiler için yazıyorum. Ben ilk gün zorluk çekmedim. Yani ailemden ayrılma gibi durumlardan dolayı üzülme olmadı. Ama askere gitmeden bir gün önce yani açıklandığı gün çok üzülmüştüm. Ama askerliğin içine yavaş yavaş girmeye başlayınca zorlanmaya başladım. İlk gün neden üzülmedim derseniz yolda arkadaş edinmiştim. O yüzden muhabbet falan derken anlamadım durumu... Birde unutmadan yazayım ilk gün sağlık kontrolü beni tırstırmıştı. Çünkü ben aşıdan çok korkarım. Birde öyle bir ortamda çok feci korkmuştum. Saatlerce bekledim sonra ortada bir sandalye etrafında 2 asker bir tanede arkanda birisi fırçalıyor diğerleri tık tık aşıyı vuruyor. Nazlanma gibi bir durum yok tabikide. Gerçi o aşı olduğum yer 1-2 sonra benim mekanım olmuştu. Çünkü revirci olmuştum.
Acemi birliği harikaydı o zamanki arkadaşlık muhabbetleri güzeldi. Memur gibi sabah kalkardık bu arada ilk gittiğimde hiç zorlanmıyordum sabahları kalmak konusunda. Sonra eğitimleri alırdık akşamda koğuşumuza geçip muhabbet ederdik. Ama acemilik bitti bizi farklı koğuşlara dağıttılar. İşte bundan sonra artık o eski muhabbetler ortadan kayboldu. Çünkü artık nöbetler girdi işin içine boş bulduğumuz heran uyku halindeydik. İlk başlardaki arkadaşlıklar kayboldu. O yüzden acemilik döneminin kıymetini bilin.
Yorumlar
Yorum Gönder